طبق نتایج پژوهش های مختلف، کسانی که مناسک دینی انجام می دهند از سلامت روانی بهتری برخوردار هستند و کمتر دچار آسیب می شوند. روزه داری یکی از فرئض دینی در جهت رشد و تعالی بعد معنوی انسان است، روزه داری انسان را به سمت معنویت سوق می دهد و از بعد روان شناختی موجب شکل گیری حس مسئولیت پذیری، همدردی، همدلی، همکاری و ارزش های والای روانی می شود. روزه موجب ارتقاء جنبه هایی از معنویت می شود و طی آن انسان به واسطه اطاعت از خالق هستی به جنبه های اعتلای روانی راه می یابد.

کسب مهارت کنترل خود، اصلاح باورهای ناکارامد در رابطه با خود، رشد پیوندهای اجتماعی، کاهش آسیب اجتماعی و رضایت مندی درونی از شاخص های مهم سلامت هستند که در ماه رمضان برای فرد ایجاد می شود.

روزه گرفتن صبر و خود کنترلی را بالا می برد و موجب می شود انسان متکی به خود باشد، فردی که به کنترل زبان، رفتار و افکار خود می پردازد به مرور زمان خودکنترلی را تمرین می کند. همچنین انسان با کنترل سائق های فیزیولوژیکی خود مانند گرسنگی و تشنگی می تواند بر استری های خود مسلط شود.

یکی دیگر از فواید روزه داری که در سلامت انسان از بعد اجتماعی موثر است، حضور در مراسم مذهبی است که می تواند موجب افزایش تعامل های اجتماعی با افراد خانواده، همسایگان، اقوام، همکاران و دوستان شود. روزه باعث می شود بسیاری از ارزش های اجتماعی مانند صله رحم، دید وبازدید، انفاق، نوع دوستی و گذشت بر جامعه حاکم شود.